In de rubriek 'Deze vakantie gaat de boeken in' van het Flair&Viva zomerboek staat het artikel van Wigwammoeder en vrijwilligster Mirthe Polanen. Mooi verhaal Mirthe! Leuk dat je het wilde delen!

"Luca functioneert op zeer moeilijk lerend niveau. Hij is geboren met een open rug, waardoor lange afstanden lopen niet gaat. Toen hij nog klein was, gingen we vaak naar de reguliere vakantieparken in Nederland, maar daar vond Luca weinig aansluiting. Ja, een keer werd hij in zijn rolstoel meegenomen in een kinderoptocht, maar dat was het dan ook wel. Via een klasgenootje hoorden we over kampeervakanties speciaal voor kinderen als Luca. We mochten een dagje komen kijken en het was meteen raak; Luca wilde er nooit meer weg. Sinds die tijd gaan we ieder jaar, dit wordt - als de corona crisis geen roet in het eten gooit - nu de achtste keer. Het was voor mij wel even wennen; het is namelijk echt kamperen en er is weinig luxe aan. De luxe zit 'm in de aandacht die de kinderen krijgen. De vele vrijwilligers accepteren iedereen volledig; je kunt het zo gek niet bedenken of het wordt mogelijk gemaakt. Duiken, vossenjacht, paardrijden, handboogschieten, survivallen – iedere dag kent een vol programma. Luca is zelfs een keer een 300 meter hoge trap opgetild om bovenop een uitkijktoren te komen. Als de kinderen met de vrijwilligers op pad zijn, hebben de ouders alle tijd om lekker een boek te lezen of in het zonnetje te zitten. Ik ontspan er altijd volledig.

Het raakt mij iedere keer weer hoe betrokken iedereen is. Er is zelfs een keer een vrijwilliger helemaal uit Maastricht naar onze woonplaats Houten gekomen om nog een keer een ijsje met Luca te gaan eten. En het hele jaar door is er contact met elkaar via SnapChat. Tijdens onze laatste vakantie, een tienervakantie, is hij met de vrijwilligers naar de kroeg geweest. Dat zal voor zo'n kroegeigenaar ook wel even schakelen zijn geweest, ineens tien elektrische rolstoelen in je pand! Ergens rond middernacht werd ik gebeld. Luca wilde nog niet naar huis, of hij wat langer mocht blijven. Zo'n telefoontje is voor de meeste ouders van pubers dagelijkse kost. Voor mij is het heel bijzonder.

Luca heeft een speciale band opgebouwd met Brent, een militair van 31. Bij hem is Luca echt 'one of the guys'. Na het ouder/kindzwemmen nam Brent hem mee naar de mannenkleedkamers om zich te kleden. Luca heeft nu de leeftijd dat je dan niet meer met je moeder mee wil. Er worden grappen gemaakt en Luca wordt als gelijke behandeld. 'Mam, ik heb het nog nooit zo leuk gehad', zei hij na afloop van het zwemmen, met een grote lach op zijn gezicht. Op zo'n moment schieten de tranen in mijn ogen. Hij had niet het gevoel dat hij, zoals altijd, verzorgd werd. Het was mannen onder elkaar. Dat is iets wat ik hem natuurlijk niet kan geven.

De twee weken vakantie is voor Luca altijd veel te weinig. Hij kijkt er het hele jaar naar uit en het vliegt voorbij. Hij kijkt er het hele jaar naar uit en dan vliegen ze voorbij."